» کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را

کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را                      کفر زلف تو برآورد ز ایمان ما را

تا خیال قد و بالای تو در دل بگذشت                  خاطر آزاد شد از سرو خرامان ما را

ما که در عشق تو آشفته و شوریده شدیم          می‌کند حلقهٔ زلف تو پریشان ما را

تا به دامان وصالت نرسد دست امید                   دست کوته نکند اشگ ز دامان ما را

در ره کعبهٔ وصل تو ز پا ننشینیم                        گرچه در پا شکند خار مغیلان ما را

ای عبید از پی دل چند توان رفت آخر                 کرد سودای تو بس بی سر و سامان ما را